کووید طولانی بیماران را در مقابل پزشکان قرار می دهد. این یک مشکل است

آاز این ماه نزدیک به 250 میلیون نفر در سراسر جهان از کووید-19 بهبود یافته اند. اما در اینجا کلمه “شفا” فقط به مرحله حاد بیماری اشاره دارد. حدود 10 تا 40 درصد از بیماران کووید به مدت هفته‌ها تا ماه‌ها پس از بیمار شدن همچنان علائم را تجربه می‌کنند، یک وضعیت مه‌آلود که اکنون وضعیت پس از کووید یا کووید طولانی‌مدت نامیده می‌شود.

در کووید طولانی ما شاهد ظهور یک بیماری قانونی جدید هستیم که به طور رسمی توسط طبقه بندی بین المللی بیماری های سازمان بهداشت جهانی به رسمیت شناخته شده است. با این حال، از آنجایی که تشخیص و درمان آن دشوار است، با این حال، کووید به مدت طولانی موضوع بحث و مناقشه بین افراد مبتلا به آن و متخصصان بهداشتی بوده است که وظیفه درمان آنها را بر عهده دارند. بیماران طولانی مدت مبتلا به کووید توصیف کرده اند که توسط پزشکانی که به نظر می رسد به بیماری خود شک دارند – یا کسانی که به نظر می رسد در مورد اینکه در مورد آن چه باید بکنند گیج هستند، اخراج شده و “بریده می شوند”.

قابل درک است که مبتلایان به کووید مدت‌هاست به گروه‌های حمایت از بیماران و حامیان تصمیم‌گیری روی آورده‌اند. ما به عنوان خود پزشکان می دانیم که گروه های بیمار می توانند حمایت های اجتماعی و عاطفی لازم را به خصوص از بیمارانی که احساس بیگانگی می کنند و متخصصان بهداشت از آن ها بی خبر هستند، ارائه کنند. اما ما همچنین می دانیم که آنها می توانند دیگ های بخار گمراه شوند – و مخازن برای معامله گران روغن مار که درمان های اثبات نشده را می فروشند. به همین دلیل است که بیماران و متخصصان مراقبت های بهداشتی در تلاش برای یافتن راه حل هایی برای کووید درازمدت، راه هایی برای کار، نه علیه یکدیگر، پیدا کنند. در غیر این صورت، مشکل از بد به بدتر مقدر شده است.

این کار به دلیل این واقعیت پیچیده است که ما اطلاعات کمی در مورد کووید طولانی مدت داریم. اگرچه این بیماری اغلب با علائمی از جمله خستگی، سردرد، دردهای عضلانی و مه مغزی مشخص می شود، آزمایشات آزمایشگاهی و معاینات فیزیکی بیماران طولانی مدت مبتلا به کووید ممکن است چیز غیرعادی نشان ندهند. در نتیجه، کووید مدت‌هاست که با بیماری‌های به اصطلاح بحث‌انگیز، مانند آنسفالومیلیت میالژیک (همچنین به عنوان سندرم خستگی مزمن شناخته می‌شود) و فیبرومیالژیا، که مشروعیت آن توسط حرفه پزشکی زیر سوال رفته است، مقایسه کرده است. حتی شواهدی وجود دارد که نشان می دهد برخی از موارد کووید طولانی مدت ممکن است ناشی از چیزی غیر از کووید-19 باشد. یک مطالعه اخیر نشان داد که بیمارانی که معتقد آنها به کووید-19 آلوده شده اند – اما این وضعیت را با آزمایش تایید نکرده اند – مایل به گزارش هستند بیشتر ▼ علائم کووید طولانی مدت نسبت به بیمارانی که با آزمایش خون تایید شده بودند که واقعاً کووید-19 دارند.

این تردید و ابهام در کنار هم به روابط بالقوه خصمانه بین پزشکان و بیماران کمک کرده است. عناوینی مانند داستان اخیر در آتلانتیک، “محمولان طولانی برای آینده خود می جنگند”، فقط به لحن اضافه می شود.

اما ناعادلانه است که بگوییم جامعه پزشکی کووید طولانی مدت را کاملاً رد کرده است. اکنون تلاش‌ها و بودجه قابل توجهی در تحقیقات بلندمدت کووید سرمایه‌گذاری شده است. مؤسسه ملی بهداشت بیش از 1 میلیارد دلار بودجه جدید برای برنامه ای اعلام کرده است که از جمله موارد دیگر، گروهی از بیماران کووید-19 را در طول زمان دنبال می کند تا تکامل علائم دراز مدت کووید را ردیابی کند و امیدواریم که زیست شناسی را روشن کند. وضعیت. تلاش های تحقیقاتی مشابهی در کشورهای دیگر انجام می شود. با گذشت زمان، این تلاش‌ها به ما کمک می‌کند تا نشانه‌های طولانی کووید را بهتر درک کنیم و بهترین شیوه‌ها را برای درمان آن ایجاد کنیم.

با این حال، در حال حاضر، این بیماری در هاله ای از ابهام قرار دارد و این نگرانی موجه وجود دارد که اطلاعات نادرست شکاف ها را پر کند – همانطور که تقریباً با همه چیزهایی که تاکنون به کووید-19 مرتبط است به نظر می رسد. قبلاً شخصاً دیده‌ایم که گروه‌های شبه علمی ادعا می‌کنند، بدون شواهد، از نحوه درمان طولانی‌مدت کووید آگاهی دارند. ما شاهد بحث‌هایی درباره درمان‌های اثبات‌نشده مانند رژیم‌های غذایی شدید و ایورمکتین بوده‌ایم که اغلب در تابلوهای طولانی در رسانه‌های اجتماعی کووید ظاهر می‌شوند. به نظر می رسد اطلاعات نادرست تقریباً به سرعت خود بیماری گسترش می یابد.

خوشبختانه، گام‌هایی وجود دارد که می‌توان برای از بین بردن شکاف نوپای بین بیماران طولانی‌مدت مبتلا به کووید و متخصصان مراقبت‌های بهداشتی انجام داد – امیدواریم بتوانیم موج اطلاعات نادرست را به موقع و قبل از افزایش آن متوقف کنیم.

اول، حرفه سلامت باید تلاشی هماهنگ برای اطلاع رسانی اکتشافات و پیشرفت های جدید در مورد کووید طولانی مدت به مردم انجام دهد. با پیشرفت تحقیقات، جریان دائمی اطلاعات جدید در مورد این بیماری، اپیدمیولوژی آن و بهترین روش درمان آن وجود خواهد داشت. ضروری است که پزشکان، بیماران و روزنامه نگاران به اطلاعات علمی به روز و دقیق در هنگام ظهور کووید طولانی دسترسی داشته باشند. در عین حال، شناسایی و مقابله با اطلاعات نادرست طولانی در مورد کووید مهم خواهد بود. ما مدلی از infodemiology را توصیه می‌کنیم که در آن اعضای جامعه آموزش دیده در تکنیک‌های ارتباطی مؤثر در بحث‌های انجمن‌های بیماران شرکت می‌کنند تا اکتشافات جدید را زمینه‌سازی کنند و به تصحیح تصورات نادرست قبل از ایجاد آنها کمک کنند.

انجمن‌های بهداشت عمومی و متخصص می‌توانند با ارائه راهنمایی و آموزش در زمینه درمان ایمن علائم طولانی‌مدت کووید در مواقع عدم اطمینان – و کمک به بیماران برای مقابله با مسائل مربوط به سلامت روان، به پزشکان در این تلاش کمک کنند. (شایان ذکر است که دولت فرانسه قبلاً دستورالعمل هایی را برای تشخیص و درمان کووید مزمن صادر کرده است.)

اما شاید مهم‌تر از همه، پزشکان می‌توانند به صحبت‌های بیماران خود گوش دهند و همدلی خود را نشان دهند. گاهی اوقات متخصصان بهداشت می توانند آنقدر در مورد معیارهای تشخیصی عینی وسواس داشته باشند که جنگل را به درختان از دست بدهند. فرهنگ “اول، هیچ آسیبی” در واقع می تواند آسیب برساند، زمانی که مردم را تا زمانی که تشخیص داده شود متحمل رنج می شود. حتی اگر تشخیص نامطمئن باشد، تصدیق واقعیت علائم بیمار – و پتانسیل این علائم برای ایجاد درد و رنج قابل توجه – احتمالاً برخی از تسکین های درمانی را ارائه می دهد. اطمینان دادن به بیماران مبنی بر اینکه احساس می‌کنند شنیده، درک و تأیید شده‌اند، می‌تواند به آنها اطمینان دهد که پزشکان مراقبت‌های بهداشتی متحدان آنها هستند، نه مخالفان، در تلاش‌هایشان برای مقابله طولانی با کووید.

داشتن یک بیماری مزمن خسته کننده است. افرادی که از کووید طولانی‌مدت رنج می‌برند، حق دارند نسبت به چیزی که از بسیاری جهات یک سیستم پزشکی شکسته است احساس بی‌تابی کنند. اما اگر میلیون ها نفر مبتلا به کووید طولانی مدت با مداخلات اثبات نشده و بالقوه خطرناک وارد ماجراجویی شوند، برای کسی فایده ای نخواهد داشت. و این به هیچ کس کمک نمی کند که پزشکان را علیه بیماران برانگیزد. کووید-19 قبلاً باعث ایجاد شکاف و دوقطبی مضر در جامعه ما شده است. ما نباید اجازه دهیم کووید همین کار را برای مدت طولانی انجام دهد.

* * *

جک گورمن به عنوان روانپزشک آموزش دیده است و بیش از 25 سال در علوم اعصاب بالینی در دانشگاه کلمبیا و دانشکده پزشکی Mount Sinai کار کرده است. او یکی از نویسندگان کتاب Denial to the Grave: Why We Ignore the Facts that Will Us است و یکی از بنیانگذاران Critique است، یک سازمان غیرانتفاعی که به دنبال بهبود پذیرش عمومی از علم است.

دیوید اسکیلز در جامعه شناسی و پزشکی داخلی آموزش دیده است و استادیار پزشکی در کالج پزشکی ویل کورنل و مدیر ارشد پزشکی در Critica است. می توان آن را در توییتر یافت @davidascales.

این مقاله در ابتدا در Undark منتشر شد. مقاله اصلی را بخوانید.